Met totaal 13 mensen wilden we eind januari de Belfische canyons gaan bedwingen.
Na een relatief zachte winter barstte het slechte weer los op zaterdagmorgen met sneeuw en ijzel in heel het land. Hierdoor duurde het een beetje langer eer iedereen de hut in Ovifat had bereikt.
Maar het voordeel van die sneeuw is dat het wel zorgde voor mooie plaatjes en een unieke ervaring. Als eerste “canyon” werd de Cascade du Bayehon overwonnen. Deze cascade is een goeie 20m lang en niet zo steil. De approche duurde wel bijna 35 minuten, want zo door sneeuw ploeteren is iets vermoeiender dan een gewoon wandelpaadje.
Het was de eerste kennismaking met het relatief koude water, en vooral de voeten hadden het hard te verduren.
Vervolgens was het de beurt aan de meest bekende canyon van België met name de ‘canyon du trôs-marets’. Het was een moeilijk begin vermits er enkele stonden aan de uitgang, en de rest aan de ingang. Na wat heen en weer getelefoneer, hebben de twee groepen elkaar getroffen aan de twee eiken, de eigenlijke ingang van de canyon.
Het begon allemaal met een rappel van 15m, gevolgd door stappen door het riviertje,
gecombineerd met hier en daar een kleine tobogan of een verrassend “diep” bassin waar het neopreenpak goed van pas kwam.
Het begon al wat te schemeren toen we eruit gingen, en het was al donker toen we nat, moe maar voldaan de auto instapten om naar de hut te rijden.
Dankzij Elio – die al het vuur aan had gemaakt – konden we snel opwarmen en aan een welverdiend avondeten beginnen.
Na een lekker ontbijtje werd er gekozen om nog de Tolifaz en de Ninglinspo te bedwingen.
De tolifaz is een korte (300m) afdaling, die er nu bijna droog bij lag. Het teken voor elio om in zijn gewoon kleren mee af te dalen.
Overal kon men afklauteren, en de plasjes water goed ontwijken.
Na deze korte maar interessante afdaling gingen we op zoek naar de ninglinspo. na eerste de bordjes gevolgd te hebben kwamen we uit bij de bron ipv het startpunt beneden. eenmaal beneden gingen we met volle moed opzoek naar enkele cascades en bassins.
Na een goed half uurke zijn we in de beek gestapt en begonnen met de afdaling. Deze is maar licht dalend, dus het was vooral een kwestie van zelf uitdagingen te zoeken. Limbo doen onder omgevallen boomstammetjes, glijbanen zoeken (ook al zijn ze maar 0.5m lang), enzo.
Uiteindelijk kwamen aan “La cascade de la Chaudière”, een tobogan van een 4-tal meter. dit markeerde het eindpunt van deze canyon en ook het einde van een geslaagd weekend in de ardennen.
Op naar volgend jaar voor de ontdekking van de andere cascades/canyons.